Jego historia doskonale pasuje do filozofii PFG. Wczesny debiut w piłce seniorskiej może przyspieszyć karierę i pomaga maksymalizować szanse na grę na poziomie zawodowym w przyszłości.

Podstawowa różnica między piłką młodzieżową a dorosłą to przede wszystkim dynamika gry. Dorośli z reguły mają przewagę tzw. boiskowego doświadczenia. To sprawia, że są bardziej konkretni w swoich zagraniach, bardziej dynamiczni i lepsi w grze fizycznej. Młodzi potrzebują przeważnie ok. 6-18 miesięcy, żeby przyzwyczaić się do tzw. seniorskiego stylu gry.

W PFG uważamy, że dodatkowe treningi z seniorami zawodnicy mogą zaczynać już w wieku 14/15 lat. Jeżeli będą na nie regularnie uczęszczać 2-3 razy w tygodniu, to najdalej w wieku 16 lat mają spore szanse żeby być przygotowanymi do debiutu i regularnej gry w pierwszej drużynie. 

Istnieją obawy o kontuzjogenność takich treningów. Z doświadczenia wiem, że jeśli młody zawodnik potrafi się zachować na boisku i z szacunkiem odnosi się do starszych, to nie musi się obawiać o kontuzje. Jeżeli dorośli  widzą, że młodzieżowiec rozumie rzeczywistość i jest zaangażowany w grę, to pozwolą, a nawet pomogą mu płynnie wejść w grupę. W efekcie młody zawodnik ma szansę podnosić swoje umiejętności w rywalizacji z bardziej doświadczonymi zawodnikami. Takie doświadczenie na początku kariery może być kluczowe, gdy pojawi się możliwość przejścia na poziom profesjonalny. 

Od najmłodszych uczestników projektu PFG, którzy grają jeszcze w piłce juniorskiej, zdarza mi się usłyszeć skargi na system treningowy w swoim klubie. Na przykład, że granie w akademii stało się dla nich zbyt łatwe i zbyt wolne. Przestają odczuwać, że jednostka treningowa w klubie w swojej grupie wiekowej, w ogóle ich rozwijają. Po latach zbierania doświadczeń obserwując u naprawdę wielu zawodników proces stawania się „seniorem” mogę powiedzieć z całą stanowczością, że bodziec gry z dorosłymi zawodnikami praktycznie zawsze bardzo pozytywnie wpływa na rozwój tych młodszych.